Denk je aan de Balletent, dan denk je aan Marc Langebeeke. Hij runde dit Heinkenszandse dorpscafé tot hij in 2019 zijn boeltje pakte om andere dingen te gaan doen. Hoe gaat het nu met hem?
“Ik ben rond 2010 begonnen in de Balletent en in 2014 werd ik eigenaar. In het begin was het best even wennen. Eerst was ik degene die nooit naar huis wilde, maar toen ik zelf achter de bar stond, moest ik de mensen naar huis sturen als ze te lang bleven zitten. Maar het was een mooie tijd. Ik deed het graag. De deur stond altijd open voor iedereen en er was altijd wel tijd voor een praatje en gezelligheid. Dat mis ik nog wel eens. Maar sinds 2016 begon ik er wat evenementen bij te doen en op den duur deed ik zo’n dertien tot vijftien evenementen per jaar. Toen was het eigenlijk niet meer te combineren met de Ballentent.”
Corona
Na het sluiten van de Balletent, legde Marc zich volledig toe op het organiseren van evenementen. Zijn agenda stond bomvol. Hij organiseerde Slik, Katoen XL, Thank Goes It’s Friday, het Summerfestival en nog veel meer. Tot corona het land binnen kwam zeilen.
“Ik weet het nog goed. Het was op donderdag 19 maart. Wij zaten volop in de voorbereiding van Thank Goes It’s Friday. De drankleverancier was net geweest en het evenement was al voor een groot deel opgebouwd. Maar die donderdag werden alle evenementen afgelast. Dat was een enorme klap. Vanaf dat moment lag alles stil.”
Livestreams met Arno
Toch bleef Marc niet bij de pakken neerzitten, maar stroopte zijn mouwen op en ging als freelancer aan de slag in de havens. Laden en lossen. “Ik werkte soms wel tien uur per dag. Overdag voor het ene bedrijf en ’s avonds vaak weer voor een ander bedrijf. Alles beter dan stilzitten op de bank, dat is niks voor mij. En in de coronatijd kwam Arno Riemens van SFÆR Events met het idee om livestreams te gaan doen. Het waren echt mooie ideeën waar ik vierkant achter stond. Ik heb er een paar samen met hem mogen doen. Heel gaaf.”
Ondanks de stille coronaperiode was Marc elke dag volop aan de bak. Tot er in oktober vorig jaar een afschuwelijk bericht kwam. Totaal onverwacht overleed Marcs vader. “Hij was nog maar 61, dus het was een enorme schok. Hij had een boerenbedrijf: een stuk akkerbouw, wat paardenstalling en hij fokte paarden. Mijn broer, schoonzus en ik besloten om dat voort te zetten. Nu doen we dat met z’n drieën. Mijn broer en ik hebben een hele goede band en familie is heel belangrijk voor me. Ik kan het zo druk niet hebben, maar daar maak ik graag tijd voor vrij.”
Voetbal
“En voetbal”, vervolgt Marc. “Ik volg graag het Nederlands elftal. Ik denk niet dat ik erbij ben als ze in Qatar spelen, maar als ze in Europa spelen, probeer ik er vaak wel bij te zijn. Dan gaan we met een vast clubje en maken we er een leuke stedentrip van. Zo kom je op plaatsen waar je anders niet zo snel zou komen. En ik vind het ook erg leuk om me in te zetten voor de voetbalvereniging op Heinkenszand. Ik blijf graag betrokken bij het dorp: de voetbal, het oranjefeest en straks weer het kermisweekend.”
Jip
Al met al blijft er weinig vrije tijd over, maar Marc moppert niet. Ik ben niet de persoon om stil te zitten. En ach, laatst had ik elf dagen vakantie geboekt, maar na drie dagen heb ik het vliegtuig naar huis gepakt. De oppas belde dat mijn hondje Jip ziek was. Een virus. Ik ben me kapot geschrokken, ik dacht dat ik hem weg kon brengen. Maar nee hoor, hij knapte gelukkig snel weer op. En dat is toch belangrijker dan elf dagen Zakynthos.”
Tekst: Rachel van Westen
Recente reacties